دستان ِلرزان عشق!
نائی ِمن،آری حقیقتی هست،حقیقتی بایدباشددرکنه ونهفت ِپیوند ِانسان وهستی وگرنه من چگونه میتوانستم هرصبحدمی بوی خوش نفس های توراازحنجره‌ی نسیم روی گونه‌ی خودحس کنم؟یاتوچگونه میتوانستی قصه های پرازرنج مراازدستان ِبادهای پریشان ِگردهرزه بگیری؟آری حقیقتی هست،حقیقتی بایدباشدنائی،درکنه ونهفت ِپیوند ِانسان وهستی.جیب هایمان رابنگر،جیبها نزدیک ترین جانپناه ِدستان لرزان ِلرزیده اززلزله های شورانگیز عشقند!خوش باوری نیست اگرباورکنیم که دستانمان هنوزمشت ِدلمان را زیراینهمه نگاه غریب وکنجاوودریده وانکرده است؟